Στα έργα του
Μπέκετ η κατακερματισμένη ¨αφήγηση¨, οι παύσεις που διακόπτουν την εξέλιξη (αν έχει κάποιο νόημα αυτή η λέξη, καθώς η ιστορία
στριφογυρίζει διαρκώς κυνηγώντας την ουρά της) ή οι συνεχείς επαναλήψεις,
δομούν ένα σύμπαν ακίνητου χρόνου.
Παγιδευμένοι
μέσα σ’ αυτόν τον άχρονο-χρόνο, οι ήρωές του, ζουν την ανεπίγνωστη αθλιότητά
τους, σε κατάσταση μετεωρισμού και διαρκούς αναμονής, χωρίς στην πραγματικότητα
να αναμένουν, να επιχειρούν ή να διεκδικούν οτιδήποτε.
Μέσα σε ένα
σκηνικό κατασκευασμένο από θραύσματα φράσεων, ανολοκλήρωτες προσπάθειες και
σόλοικες σκέψεις, κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ελπίδας, προοπτικής η νοήματος
φαίνεται να έχουν συντριβεί πριν την έναρξη του σκηνικού χρόνου.
Η δράση,
κυκλοθυμική, παλινδρομεί διαρκώς, από την ακινησία και την σιωπή, στην πυρετώδη
σπουδή και τον παραληρηματικό λόγο αλληλοεναντιούμενων σαρκίων.
Το 1650 ο ισπανός ζωγράφος Ντιέγκο Βελάσκεθ (Diego Velázquez 1574-1655) δημιουργεί ένα αριστουργηματικό έργο: το πορτραίτο του Πάπα Ιννοκέντιου του 10ου. Ο Πάπας με λευκό ένδυμα και πορφυρή ατλαζένια εσθήτα, απεικονίζεται ενδεδυμένος όλη την έπαρση της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, κάτι που μπορεί να εκληφθεί, είτε ως μεγαλείο, είτε ως όνειδος. Το ίδιο αμφιλεγόμενη είναι και η έκφρασή του: διορατικός ή πανούργος, ρεαλιστής ή υπολογιστής, ηγέτης ή τύραννος αλλά οπωσδήποτε πρόσωπο υπεράνω της ανθρώπινης ευτέλειας. Η μεγαλοφυΐα του Βελάσκεθ κατορθώνει με αυτόν τον τρόπο να διαστείλει την εκδίκησή του προς τους πλούσιους χορηγούς του στο διηνεκές.