Στα έργα του
Μπέκετ η κατακερματισμένη ¨αφήγηση¨, οι παύσεις που διακόπτουν την εξέλιξη (αν έχει κάποιο νόημα αυτή η λέξη, καθώς η ιστορία
στριφογυρίζει διαρκώς κυνηγώντας την ουρά της) ή οι συνεχείς επαναλήψεις,
δομούν ένα σύμπαν ακίνητου χρόνου.
Παγιδευμένοι
μέσα σ’ αυτόν τον άχρονο-χρόνο, οι ήρωές του, ζουν την ανεπίγνωστη αθλιότητά
τους, σε κατάσταση μετεωρισμού και διαρκούς αναμονής, χωρίς στην πραγματικότητα
να αναμένουν, να επιχειρούν ή να διεκδικούν οτιδήποτε.
Μέσα σε ένα
σκηνικό κατασκευασμένο από θραύσματα φράσεων, ανολοκλήρωτες προσπάθειες και
σόλοικες σκέψεις, κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ελπίδας, προοπτικής η νοήματος
φαίνεται να έχουν συντριβεί πριν την έναρξη του σκηνικού χρόνου.
Η δράση,
κυκλοθυμική, παλινδρομεί διαρκώς, από την ακινησία και την σιωπή, στην πυρετώδη
σπουδή και τον παραληρηματικό λόγο αλληλοεναντιούμενων σαρκίων.